Moet dan altijd aan prinses Irene denken, die praat met bomen, ja toch wel een rare binnen de familie. Zo keek ik er ook altijd naar.
Ben sinds een paar maanden bewuster naar bomen gaan kijken. Heb altijd al veel in het bos gelopen als kind en daar voelde ik me altijd thuis.
In 'mijn parkje' in mijn woonplaats staat een beuk die mijn aandacht eens trok en nu krijg ik ook steeds meer de behoefte er even naar toe te gaan, ik wordt er rustig van voel een energiestroom door mijn hele lijf en wil altijd even zitten daar op zijn flinke wortels.
Ik krijg mijn hoofd voor een groot gedeelte leeg als ik daar even zit. Soms lang soms alleen even aanraken en even zitten dan weer verder.
Ik kan me niet goed het dagelijks leven loslaten als er iemand bij me is. Schaam me dan een beetje dat ik ook zo'n rare Irene type ben geworden hihi.
Als ik met iemand ben die het gevoel voor de natuur kent durf ik wel, maar ik ga het liefst alleen. Dan kan ik met mezelf bezig zijn en let in niet op anderen die bij me zijn.
Mijn Beuk
Vandaag was ik om even bij mijn beuk te gaan zitten en wilde me graag wat sterker gaan voelen in het afschermen voor energieen tijdens behandelingen.Sommige mensen komen gewoon meer 'binnen' dan de ander zeker als ik moe ben.
Dacht ik vraag het mijn lerares (van Karin geleerd).
Maar als snel kwam het veertje langs die ik bij de andere topic over veren heb verteld en kwam ik bij een andere boom uit die ik nodig had blijkbaar.
Ik werd er naar toe getrokken en moest even aanraken die ruwe bast die deze boom had. Zo anders als de beuk die ik meestal bezoek.
Heb er een hele tijd gestaan denk ik maar stond als verankerd daar te kijken, de bast observerend. Zag allemaal kleine kleurverschillen wat me fascineerde. Kreeg toen te 'horen' laat het veertje hier maar achter. Ik zag een stukje mul zwart zand en heb het daar in begraven.
Toen had ik een gevoel van, je bent klaar hier en kan verder gaan.
Dit is die boom, denk zelf dat het de grove den is maar weet het niet zeker.
Toen ik verder liep zag ik een geweldige kastanjeboom. Wel veel vaker gezien daar natuurlijk, maar ook daar moest ik even naar toe. Tenminste dat dacht ik. Toen ik dichterbij kwam kreeg ik druk op mijn borst en ik moest op afstand blijven ofzo. Want ik voelde me er niet lekker bij, toch bleef ie trekken en moest er steeds aan denken toen ik verder liep, dacht ik zie het wel op de terugweg, hoe het voelt.
De kastanjeboom
[url=http://postimage.org/image/1ra0g1e10/]
Meteen toen ik me omdraaide zag ik een prachtige beuk, niet die van 'mij' een andere kolos. Het leek of die huilde. Vanuit 2 noesten kwam water dat over de stam stroomde, was niet van de regen zag ik. Voelde me verdrietig worden en heb daar een tijdje tegenaan gestaan met mijn rug. Voelde mijn voeten prikken en mijn handen tintelen. Heb gewacht tot het over was, heeft een hele tijd geduurd. Brok in mijn keel nam af en had nog net niet gehuild. Pfffff dacht ik wat moet dit nog worden als ik bij mijn eigen beuk kom.
Ben verder gelopen en genoten van ander dingen die ik tegen kwam, de paddestoelen overal en de gekleurde bladeren enzo. Genoten van de geluiden om me heen en ik voelde me steeds beter.
Bij mijn beuk aangekomen had ik rust en ben even op zijn wortels gaan zitten, maar had niet veel rust in mijn lijf. Moest terug naar de Den en Kastanje want die staan vlak bij elkaar, heb de beuk bedankt en terug gelopen.
Bij de kastanje aangekomen kon ik wel dichterbij komen en heb het even van dichtbij bekeken en vast gehouden. Daarna kon ik met veel rust en kracht in mijn lijf terug naar huis.
Dat was mijn wandeling vanmiddag en heb er van genoten alles met elkaar voelt goed voor me. Had het nodig om te voelen, diep te voelen.
Liefs Wilma
