dit is meer iets dat ik even wil vertellen, omdat ik het niet egt tegen iemand kan zeggen. Ik vraag ook niet om antwoord ofzo, maar ik wil het gewoon even schrijven.
Ik had gister afscheid van waar ik zing, maar dit was mijn allerlaatste voorstelling en ik stop er nu mee. We stoppen dit jaar met een hele groep tegelijk en het viel me heel erg tegen.
We zaten met bijna de hele groep te janken, omdat we elkaar waarschijnlijk niet meer gaan zien of bijna niet, door studie, verhuizing etcetc. Ineens bedacht ik me hoe ikd aar binnen kwam en dat de eerste keer was dat mensen mij namen zoals ik was, een aantal jaar geleden was dit alweer. Ineens zag ik alles weer voor me van hoe een mooie tijd ik eigenlijk heb gehad en dat ik ook nieuwe vriendiinnen en ervaring heb opgedaan.
Ik moest ook huilen, maar dit is iets dat ik normaal niet zo snel doe met anderen erbij, dus het viel wel tegen en ik miste het al voordat we weg waren.
IK mis het nu al en ik weet niet hoe dat zo kon tegenvallen:P
Nu moet ik donderdag ook nog afscheid nemen van een aantal kinderen uit mijn klas en dat waren allemaal supergoede vriendinnen van mij, die een ander niveau gaan doen, omdat ze minder goed kunnen als wij en die moeten dan precies op de andere dagen school en stage als wij... HIER ZIE IK NU OOK TEGENOP:P
Maar het ergste vind ik vrijdag. Dan heb ik mijn laatste ochtend op stage. Ik moest vorige week al bijna janken van al die lieve dingen die die kinderen zeiden en nu is nog het echte afscheid en het besef dat ik daar niet meer terug zal komen voor de klas
ik vind het heel moeilijk om emoties te tonen waar anderen bij zijn, dus ik hoop maar dat het een beetje goed gaat komen:P
Ik wilde dit alleen ff zeggen, omdat het steeds maar in mijn hoofd zat en ik kon het niet echt tegen iemand zeggen.
liefs!!
xx
waarom dat moeilijk is...