Dat is het ook, een heilig getal. In de bijbel vinden we verklaringen voor de slechte faam van 13, daar begint de ondergang van de wereld in hoofdstuk 13 van de Apocalyps (ondergang) , maar Jezus was vooral de dertiende te midden van zijn dicipelen, en hij stierf op een vrijdag.
Met het in diskrediet raken van de 13 was het echter ook raadzaam Christus niet langer als de dertiende te midden van de twaalf te beschouwen, maar dit euvele getal gelijk te stellen aan Judas de verrader, wat een parallel heeft in de Germaanse godenwereld. Daar is de listige god Loki de dertiende god, door wiens verraad Baldur, de lentegod, werd gedood.
Het matriarchaatsonderzoek gaat er zonder meer van uit dat de 13 oorspronkelijk een heilig getal was, dat pas met de opkomst van patriarchale waarden verketterd en gevreesd werd. Dat blijkt uit aanwijzingen dat de vroegere kalenders MAANkalenders waren, aan de hand waarvan nog steeds de meeste religieuze feesten van de joden, christenen en moslims worden berekend. In de maankalender heeft het jaar echter 13 maanden, in de laatse waarvan de zon bij de de winterzonnewende 'sterft'.
In culturen die zich geborgen weten in een cyclische tijdbeleving, in het eeuwige rad van ontstaan en vergaan, is dat geen 'probleem' : de jonge zon wordt de volgende toch opnieuw geboren.
Maar naarmate in patriarchale culturen een lineair tijdbewustzijn dat een aanvang en een absoluut einde kent terrein begint te winnen, wordt dit slot natuurlijk steeds meer als afschrikwekkend beleeft.
Omdat deze culturen bovendien aan het constante zonnebeginsel de voorkeur geven boven de 'luimige'maan, wordt de schijnbare 'dood'van de centrale ster iets rampzaligs.
