En zo stuurde de Zon haar zonnestraaltjes naar de donkere aarde.
Opgetogen en opgewonden gingen deze op pad.
Ze zouden zichzelf mogen ervaren, maar vooral zouden ze licht en warmte naar de aarde brengen, opdat aldaar leven mogelijk werd. Ze zouden leven brengen en alles mogen bezielen, de dieren, de planten, bloemen, alles zou door hen bezield worden. En zelf….zelf waren ze natuurlijk al bezield, logisch, ze waren immers zielen. Ze zouden dan ook als mensgeworden ziel op die aarde verblijven.
De Zon had hen verteld dat ze zouden vergeten wie ze waren, maar dat er een keerpunt zou komen en op dat keerpunt zou de herinnering aan hun basis langzaam, steeds sterker, terugkomen.
Eenmaal op dat keerpunt zouden ze van richting veranderen. Niet langer steeds verder van de Zon af, maar terug – richting Zon. Ze zouden als het ware een cirkelbeweging maken.
En aldus geschiedde, vele straaltjes gingen naar de aarde om daar hun mooie werk te verrichten; leven brengen, Licht en warmte. Het werd een onafgebroken stroom van lichtenergie en dat was nodig, immers de zonnestraaltjes die al op aarde waren vergaten op enig moment wie ze feitelijk waren en wat ze ook weer kwamen doen. De nieuwe straaltjes brachten dus voortdurend de herinnering aan de basis terug, zodat het werk kon blijven doorgaan.
Dat was heel mooi allemaal. En toen….toen kwam het moment dat zij die eerst aangekomen waren niet alleen meer wisten wie ze waren, maar dat zij ook weer terug verlangden naar de Zon waar ze vandaan kwamen. Dat was hun keerpunt en zij besloten dan ook terug te keren.
Op hun terugweg passeerden ze tot hun grote verbazing andere straaltjes die de andere kant op gingen, richting aarde, en die zeiden nota bene tegen hen: “Jullie gaan de verkeerde kant op!” Beetje dom vonden ze die opmerking. “Neen hoor, wij gaan helemaal niet de verkeerde kant op. Jullie zijn de richting kwijt. Wij zijn op weg naar het Licht, op weg naar de eenheid. Jullie gaan de verkeerde kant op! Jullie gaan de donkere aarde in! Hoe stom kunnen jullie zijn!?” Ze zouden er bijna ruzie om krijgen. Gelukkig werd er achter hen geroepen: “Loop eens door, zeg!” Dat waren de andere zonnestraaltjes achteraan die ook terugverlangden naar de Zon!
Aan de andere kant werd hetzelfde geroepen: “Schiet nou eens op, loop eens wat sneller. We moeten naar de aarde. Er is daar Licht nodig!”
De stroom bleef maar doorgaan. Er moest immers veel Licht en warmte naar de aarde om het Leven in stand te houden, en dus kon het gebeuren dat sommige zonnestraaltjes die al helemaal “rond” waren geweest, besloten om nog een rondje te maken. Niet alleen wilden ze graag meehelpen om het Licht op aarde in stand te houden, maar daar op die aarde konden ze ook zichzelf ervaren, en dat was soms wel lastig natuurlijk, uiteindelijk is het niet gemakkelijk om Zon op aarde te zijn, maar - weten - wie je bent is toch niet echt hetzelfde als - ervaren - wie je bent.
En zo sloten ze weer aan in de rij, richting aarde en hoe verder ze gingen, hoe meer de herinnering aan de Zon vervaagde, en….ze kwamen andere straaltjes tegen….die de andere kant opgingen…de verkeerde….wat een sukkels, zeg….je zou er bijna ruzie om krijgen….
En de Zon glimlachte….ach zij zag die cirkel en vond het wel grappig ook dat de straaltjes die voorop gingen niet konden begrijpen dat zij die achter hen gingen de voorsten ooit allang gepasseerd waren….De wedijver om wie nu het “wijste en het meest spiritueel” is.…
Gewoon een sprookje, sprookjes zijn leuk. En neen, niet geïnspireerd door NDW, mijn favoriete schrijver, eerder door Mellie Uyldert die ik zo’n 30 jaar geleden maar “zweverig” vond met haar astrologische inzichten….ach ja, een cirkel is rond en l’histoire se répète oftewel - er is niets nieuws onder de Zon!
Dalam Hati
