Een vraag waar ik maar niet uitkom
Geplaatst: 30-06-2009 20:54
Het gaat over de band met mijn familie.
Ik heb mijn beide ouders nog, en 2 jongere zussen.
Ik zal een beetje uitleggen hoe mijn leven is verlopen in het kort, want ik denk dat dat wel belangrijk is.
Ik ben in 1964 geboren als oudste dochter in een gezin van 3 meisjes.
Ik heb bij de geboorte zuurstofgebrek gehad, waardoor mijn ouders allerlei problemen met mij hadden.
Misschien moet ik ook ff vermelden dat mijn vader uit een gezin komt waar geestelijke en lichamelijke mishandeling een dagelijks voorkomend iets was.
In de verkeringstijd van mijn ouders kreeg mijn vader ook nog eens een ernstige hersenvliesontsteking.
Dat alles met elkaar zorgde ervoor dat mijn vader psychisch weinig aankon.
Mijn moeder was ook altijd ziekelijk toen we klein waren, en omdat ik ADHD (wat ze toen nog niet wisten) brachten ze mij in de weekenden naar mijn opa en oma.
Eigenlijk wist ik niet eens dat het daarom was, maar mijn moeder vertelde dat toen ik het erover had dat ik het daar altijd zo leuk heb gehad.
Ik zie dat dus ook niet als dat ze me aan de kant schoven, maar als iets wat voor beide partijen ff rust gaf.
Ik kreeg de aandacht die ik nodig had, en mijn zusjes kregen ff de aandacht zonder dat ik die steeds opeiste.
Maar nu waar het om gaat, en waar ik gewoon niet uitkom met mezelf.
Elke keer als mijn ouders jarig zijn en we elkaar daar zien ben ik al een week van te voren helemaal in de stress.
Ik zie mijn zusjes nl alleen op de verjaardag van m'n ouders.
We hebben geen ruzie met elkaar, we zijn altijd erg blij als we elkaar (en hun gezinnen) weer zien.
Ik kom er dus ook niet uit waarom ik altijd zo zenuwachtig ben als ik ze ga zien.
Vroeger trokken m'n zusjes veel met elkaar op, en mocht ik nooit meedoen.
Nu hebben ze ook nog contact onderling, en de kids logeren wel bij elkaar (mijn kids zijn al volwassen, dus ze zijn niet echt met elkaar opgegroeid).
Ze bellen mij wel eens of sturen een kaartje, en dat waardeer ik ook heel erg.
Maar toch heb ik altijd het gevoel dat ik niet bij deze familie hoor.
Dat heb ik eigenlijk m'n hele leven al.
Is het onbewust jaloezie, is het iets uit m'n jeugd, of misschien zelfs een vorig leven??
Ik kom er zelf gewoon niet uit, en het word een steeds zwaardere last voor me.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen.
Ik heb mijn beide ouders nog, en 2 jongere zussen.
Ik zal een beetje uitleggen hoe mijn leven is verlopen in het kort, want ik denk dat dat wel belangrijk is.
Ik ben in 1964 geboren als oudste dochter in een gezin van 3 meisjes.
Ik heb bij de geboorte zuurstofgebrek gehad, waardoor mijn ouders allerlei problemen met mij hadden.
Misschien moet ik ook ff vermelden dat mijn vader uit een gezin komt waar geestelijke en lichamelijke mishandeling een dagelijks voorkomend iets was.
In de verkeringstijd van mijn ouders kreeg mijn vader ook nog eens een ernstige hersenvliesontsteking.
Dat alles met elkaar zorgde ervoor dat mijn vader psychisch weinig aankon.
Mijn moeder was ook altijd ziekelijk toen we klein waren, en omdat ik ADHD (wat ze toen nog niet wisten) brachten ze mij in de weekenden naar mijn opa en oma.
Eigenlijk wist ik niet eens dat het daarom was, maar mijn moeder vertelde dat toen ik het erover had dat ik het daar altijd zo leuk heb gehad.
Ik zie dat dus ook niet als dat ze me aan de kant schoven, maar als iets wat voor beide partijen ff rust gaf.
Ik kreeg de aandacht die ik nodig had, en mijn zusjes kregen ff de aandacht zonder dat ik die steeds opeiste.
Maar nu waar het om gaat, en waar ik gewoon niet uitkom met mezelf.
Elke keer als mijn ouders jarig zijn en we elkaar daar zien ben ik al een week van te voren helemaal in de stress.
Ik zie mijn zusjes nl alleen op de verjaardag van m'n ouders.
We hebben geen ruzie met elkaar, we zijn altijd erg blij als we elkaar (en hun gezinnen) weer zien.
Ik kom er dus ook niet uit waarom ik altijd zo zenuwachtig ben als ik ze ga zien.
Vroeger trokken m'n zusjes veel met elkaar op, en mocht ik nooit meedoen.
Nu hebben ze ook nog contact onderling, en de kids logeren wel bij elkaar (mijn kids zijn al volwassen, dus ze zijn niet echt met elkaar opgegroeid).
Ze bellen mij wel eens of sturen een kaartje, en dat waardeer ik ook heel erg.
Maar toch heb ik altijd het gevoel dat ik niet bij deze familie hoor.
Dat heb ik eigenlijk m'n hele leven al.
Is het onbewust jaloezie, is het iets uit m'n jeugd, of misschien zelfs een vorig leven??
Ik kom er zelf gewoon niet uit, en het word een steeds zwaardere last voor me.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen.