Een vraag waar ik maar niet uitkom

[Riemie]

Het gaat over de band met mijn familie.
Ik heb mijn beide ouders nog, en 2 jongere zussen.
Ik zal een beetje uitleggen hoe mijn leven is verlopen in het kort, want ik denk dat dat wel belangrijk is.
Ik ben in 1964 geboren als oudste dochter in een gezin van 3 meisjes.
Ik heb bij de geboorte zuurstofgebrek gehad, waardoor mijn ouders allerlei problemen met mij hadden.
Misschien moet ik ook ff vermelden dat mijn vader uit een gezin komt waar geestelijke en lichamelijke mishandeling een dagelijks voorkomend iets was.
In de verkeringstijd van mijn ouders kreeg mijn vader ook nog eens een ernstige hersenvliesontsteking.
Dat alles met elkaar zorgde ervoor dat mijn vader psychisch weinig aankon.
Mijn moeder was ook altijd ziekelijk toen we klein waren, en omdat ik ADHD (wat ze toen nog niet wisten) brachten ze mij in de weekenden naar mijn opa en oma.
Eigenlijk wist ik niet eens dat het daarom was, maar mijn moeder vertelde dat toen ik het erover had dat ik het daar altijd zo leuk heb gehad.
Ik zie dat dus ook niet als dat ze me aan de kant schoven, maar als iets wat voor beide partijen ff rust gaf.
Ik kreeg de aandacht die ik nodig had, en mijn zusjes kregen ff de aandacht zonder dat ik die steeds opeiste.
Maar nu waar het om gaat, en waar ik gewoon niet uitkom met mezelf.
Elke keer als mijn ouders jarig zijn en we elkaar daar zien ben ik al een week van te voren helemaal in de stress.
Ik zie mijn zusjes nl alleen op de verjaardag van m'n ouders.
We hebben geen ruzie met elkaar, we zijn altijd erg blij als we elkaar (en hun gezinnen) weer zien.
Ik kom er dus ook niet uit waarom ik altijd zo zenuwachtig ben als ik ze ga zien.
Vroeger trokken m'n zusjes veel met elkaar op, en mocht ik nooit meedoen.
Nu hebben ze ook nog contact onderling, en de kids logeren wel bij elkaar (mijn kids zijn al volwassen, dus ze zijn niet echt met elkaar opgegroeid).
Ze bellen mij wel eens of sturen een kaartje, en dat waardeer ik ook heel erg.
Maar toch heb ik altijd het gevoel dat ik niet bij deze familie hoor.
Dat heb ik eigenlijk m'n hele leven al.
Is het onbewust jaloezie, is het iets uit m'n jeugd, of misschien zelfs een vorig leven??
Ik kom er zelf gewoon niet uit, en het word een steeds zwaardere last voor me.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen.

[louisamartin]

Dat is me een heel verhaal Riemie maar mooi dat je dit met ons deelt. Wist je dat veel mensen met ADHD vaak heel gevoelig zijn? Ik heb sterk het gevoel dat je gewoon 'anders' bent dan je omgeving en dat voelen zij ook aan. Of het jaloezie is weet ik niet maar veel gevoelige mensen hebben dit gevoel van 'eenzaam of anders' zijn. Niet thuis horen of voelen. Je vaak niet begrepen voelen hoort daar ook bij. En je wilde dat juist wel, vandaar dat je ook meer aandacht nodig had als kind. Helaas werd dat toendertijd niet herkend en eigenlijk gooien ze het nu ook nog steeds op ADHD terwijl het misschien om hooggevoeligheid gaat. Dat je al een week in de stress zit heeft misschien te maken omdat je je daar niet ECHT thuisgevoeld hebt, ook al was iedereen goed voor je behalve dan je zussen die niet wilden dat je meespeelde. Die begrepen gewoon niet dat je zoveel aandacht nodig had. En ik denk dat dat onbewust ook nog steeds doorspeelt in het heden. Dat zijn van die onbewuste processen. Heb je weleens met je zussen daarover gepraat? Misschien lucht dat enorm op juist en zie je er dan niet meer zo tegenaan naar je ouders te gaan.

Warme groet,
Louisa

[Riemie]

Nee, ik heb daar nog nooit met ze over gepraat.
Ik zie ze alleen op de verjaardag van m'n ouders, en dan is er meestal geen gelegenheid.
En ik denk ook niet dat ze het begrijpen.

[Garry]

Tja familie-opstellingen ( is trouwens een workshop in, heb ooit advies hierin gekregen, maar nog nie ervaren zelfs, voor vele een eye-opener & 'ijsbreker'), familiepatronen, kun je doorbreken, maar kost veel innerlijk inzicht, vergeven is daar een onderdeel van ontdek ik steeds weer, vooral jezelf. Als we samen komen bij onze familieleden vervallen we allen veelal in de oude patronen/rol(len) die we ons zelf hebben toebedeeld in samenzijn met deze mensen/groepen(of families)...herkenning hor lieve Riemy. Weet je ook wat je precies voelt als je je zussen ziet of met ze bent lieve zonnige groetjusss Garry

[Riemie]

Nou, in m'n hoofd weet ik dat ik helemaal niet minder ben dan hun, maar ik heb het idee dat ik me onbewust ergens toch zo voel.
Mijn vader zegt altijd jij bent in onze ogen niets minder dan de anderen, en toch voelt het wel zo.
En dat is iets waar ik voor mijn gevoel allang overheen was, maar elke keer steekt het de kop weer op.
En ik snap niet waarom, want ik vind mezelf helemaal goed zoals ik ben.
Maar waarom voel ik me dan wel elke keer weer zo vraag ik me af.

[Garry]

Heeft dit dan met uiterlijkheden te maken dat je je anders voelt Riemie als je met hen bent, zou je er bijvoorbeeld net als zij willen uitzien...of lijken jullie allemaal qua uiterlijke kenmerken op elkaar

Of ze beschouwen je wel als anders en steeds als je dus met hen bent bekruipt jou dit gevoel, omdat je dit intuitief toch zo ervaart ondanks dat men zegt van nie:?:
Heb je bijvoorbeeld dit dan wel meer als iemand maakt nie uit wie) iets tegen je zegt, je ergens weet dat degene niet geheel de waarheid verteld ofzo?

Maar weetje in feite zijn we allemaal zo anders en ergens toch gelijk, alleen nog niet een ieder is zich bewust vh feit dat we ook op andere wijze kunnen communiceren als mens. Sommige van ons hebben nu eenmaal iets gevoelige voelsprieten zeg maar en dat geeft ook niet. Wel es aan hen, je zussen, gevraagd hoe zij tegenover het spirituele staan bijvoorbeeld?

Liefs Garry

[Riemie]

Het heeft niets met uiterlijk te maken.
Het heeft meer te maken met het feit dat zij en hun mannen allemaal werken, een eigen huis hebben, en een relatie hebben zeg maar.
En ik ben al jaren gescheiden, ben door omstandigheden niet in staat om te werken, en heb een hele hoop problemen in mijn gezin gehad (en nog).
Tis meer een soort gevoel van dat mijn vader (ondanks dat hij altijd zegt van wel) mij niet accepteerd zoals ik ben.
Hij zegt altijd dat hij ik niets minder ben dan de anderen, maar mijn gevoel zegt iets heel anders.
En ja, ik heb dat vaker bij mensen dat ik iets heel anders ervaar dan dat ze zeggen.
Van mijn ene zusje weet ik niet hoe ze over spiritualiteit denkt, maar ik weet dat mijn andere zusje zelf gaves heeft.
Alleen wil ze er niets van weten.
Een man is ooit op een treinstation naar haar toegekomen en zei dat ze heel erg paranormaal begaafd is en er iets mee moet doen.
Maar dat wil ze dus absoluut niet.
Ik ben zo'n beetje de enige van de familie die er bewust mee bezig is.

[Garry]

LIeve Riemie laat je vooral niets aanpraten, zoals hetgeen wat je vader zegt/zei.

En dat jij dus altijd het zorgenkindje lijkt te zijn (als ik het zo mag benoemen hor begrijp me nie verkeerd), lijkt ook maar an de buitenkant zo. Dit zijn jouw leerprocessen/ervaringen en voor jou mogen we blij zijn dat die er voor jou zijn/zijn geweest om steeds meer Riemie te mogen gaan worden.

En er zijn trouwens verschillende redenen waarom mensen lang bij mekaar blijven...heus nie altijd uit liefde hoor ofzo. Materialisme, 'zekerheden', weten wat ze aan iemand hebben kan mensen ook bij elkaar houden. Dussuh tja ieder zo zijn verhaal uiteraard, maar kijk daar door heen hor (met respect). Je doet het nu toch goe, je bent vor jezelf en gezins belangen opgekomen, althans zo ervaar/zie ik dat zoals je in kort zaken hierboven hebt weten te omschrijven. En wees trots op wie je bent, ga daar weer in geloven, in jezelf zou ik zeggen. Zoek het niet buiten jezelf...dan kan niks of niemand je meer iets maken...wat zij er ook van vinden....jij bent wie je bent, meer of minder kan je nie zijn toch Pak je gevoel van eigenwaarde terug

Liefs Garry, hoop dat je hier wat an hebt, hier op forum mag jij zijn wie je
bent no matter what

[Riemie]

Dank je Garry, ik heb er zeker iets aan.
Mijn ouders zijn al 46 jaar getrouwd, maar ik zou niet met ze willen ruilen.
Mijn scheiding heeft me een hoop goeds gebracht.
Ik heb me heel erg kunnen ontwikkelen, en dat had ik niet gekund als ik bij m'n ex was gebleven.
Het fijne is dat ik nog steeds een hele goeie band met m'n ex ( en zijn vriendin) heb.
We zijn zelfs overburen.
Dat ervaar ik ook als een hele grote rijkdom.
Ik voel me absoluut niet minder dan m'n zusjes, maar ik denk dat het meer het gevoel is van erkenning willen hebben ofzo.
En dat is iets wat ik moet leren accepteren dat dat niet nodig is.
Dat is dus nog een leerproces voor mij.

[Garry]

Mooi ben ik blij om te horen...herkennen, erkennen & accepteren, tja val nie mee he Riemie liefs Garry