Ik geef geen ruimte aan twijfel.

carlajp · Bericht door **carlajp** » 23-05-2009 10:32

Ik herken heel goed wat je zegt Carla,dat je een ander, vaak, de schuld geeft van wat jou overkomt. Ik zeg niet dat ik het nooit meer doe maar tegenwoordig wordt ik meer boos op mezelf dat ik het toch weer heb laten gebeuren en probeer dan uit te vogelen wat ik heb gedaan, of heb gelaten, dat het me in meer of minder mate weer is overkomen.
Meestal moet ik dan toch concluderen dat ik , zoals Hannie idd ook schreef, een speelbal ben voor anderen.
Ik wordt er zo droevig van dat er mensen zijn die , onder het mom van samenwerken, alleen maar met hun eigen belang bezich zijn. Ik weet dat ik me dan harder op moet stellen, wat weer heel erg tegen mijn natuur in gaat en daar heb ik erg veel moeite mee.

Fijn dat we deze ervaringen zo kunnen delen, je voelt je dan toch ook weer minder alleen hier in.

Liefs Carla

carla · Bericht door **carla** » 23-05-2009 13:33

Inderdaad Carla, zo voel ik me ook minder alleen hierin.
Inmiddels weet ik wel waar het aan ligt, omdat er bij mij ook een weerkerende narigheid was en ik dat begon op te merken.
Heel toepasselijk begon het met buren.
Die waren reuze vriendelijk, liepen (te) vaak binnen en zo ineens waren ze boos waarbij ik absoluut niet wist waarom.
Na een hoop zelfonderzoek kwam ik erachter. Zij maakten wel misbruik van mij, maar die toestemming gaf ik toch zelf?
Ik gaf mijn grenzen niet aan, was altijd hulpvaardig en bijna alles kon en mocht van mij.
En dan zeg je op een dag ergens nee tegen. Iets simpels zoals: kun jij even een uurtje op mijn zoontje passen.
Nee, sorry dat komt nu even helemaal niet uit ik moet zelf weg zo.
En dan zijn ze echt stomverbaast over dat Nee.
Wat ik ervan leerde is: geef duidelijk en OP TIJD je grens aan ook al is het nog zo moeilijk om te doen.
Zeg meteen: nee liever niet in plaats van de eeuwige hulpvaardige te zijn. En bewaak die grens door rustig aan te geven als je iets niet prettig vindt. Vanaf dat moment had ik nooit meer last met buren.
Ik vind het nog steeds niet makkelijk om te doen, maar toch ohhhhhhhhhh ben zo trots op mezelf als ik het gedaan heb

En dat weegt tegen het blozende ongemak van de Nee op hahaha

carlajp · Bericht door **carlajp** » 24-05-2009 11:32

Ik herken zo goed wat je schrijft Carla.........zou het in de naam zitten hahaha
Nee grapje maar ik herken heel goed wat je schrijft.
Ik heb het ook al zo vaak mee gemaakt in mijn leven. Werkgevers (diverse) collega's en zelfs mijn ex. Altijd sta je klaar en zelden zeg je nee en dan laat je je idd gebruiken. Het vreemde is die van binnen weet je het eigenlijk heel goed maar je doet er niks mee, dat is tenminste mijn ervaring.
Mijn moment waar ik nu super trots op ben is dat ik na 28 jaar huwelijk NEE heb gezegd en nu mijn eigen weg weer aan het zoeken ben. Het was heel moeilijk maar ik heb in deze afgelopen paar jaar (her) ontdekt wie ik nu eigenlijk ben. En na deze ontzettend grote beslissing ( misschien wel de grootste van mijn leven ) merk ik dat het nee zeggen en ook eens aan mezelf denken stapje voor stapje beter gaat. Ben er nog niet maar het gaat beter.
Het is toch een groeiproces waar ik , nu ik terug kijk, erg lang over heb gedaan (zo'n 1/2 eeuw

) maar het lukt, stapje voor stapje en daar ben ik ook best trots op.

Liefs Carla

carlajp · Bericht door **carlajp** » 24-05-2009 11:40

Ik herken zo goed wat je schrijft Carla.........zou het in de naam zitten hahaha
Nee grapje maar ik herken heel goed wat je schrijft.
Ik heb het ook al zo vaak mee gemaakt in mijn leven. Werkgevers (diverse) collega's en zelfs mijn ex. Altijd sta je klaar en zelden zeg je nee en dan laat je je idd gebruiken. Het vreemde is diep van binnen weet je het eigenlijk heel goed maar je doet er niks mee, dat is tenminste mijn ervaring.
Mijn moment waar ik best trots op ben is dat ik na 28 jaar huwelijk NEE heb gezegd en nu mijn eigen weg weer aan het zoeken ben. Het was heel moeilijk maar ik heb in deze afgelopen paar jaar mezelf weer ondekt en wil zo iets heftigs nooit meer mee maken. Na deze ontzettend grote beslissing ( misschien wel de grootste van mijn leven ) merk ik dat het nee zeggen en eens iets meer aan mezelf denken stapje voor stapje beter gaat. Ben er nog niet maar het gaat beter.
Het is toch een groeiproces waar ik , nu ik terug kijk, toch wel erg lang over heb gedaan (zo'n 1/2 eeuw

) maar het lukt, stapje voor stapje en daar ben ik ook best trots op.

Liefs Carla

carla · Bericht door **carla** » 24-05-2009 17:43

Heeeeeeeel knap van je Car. JIj na 28 ik na 29 jaar. Ik was 49 toen.
Je mag er met recht trots op zijn dat je uiteindelijk voor jezelf koos.

Sinds we zoveel raakvlakken hebben Carla, ik ben ook trots en toch overvalt mij soms een huilgevoel. Eenzaamheid. Me verloren voelen.
Het zijn maar periodes maar toch...
Nu ik dit zo opschrijf, herinner ik mij dat dit vanaf mijn jeugd al met periodes zo is en dit zorgde ervoor dat ik zocht. Naar de essentie van het leven waardoor ik contact kreeg met Boven.
Misschien moet ik meer tijd nemen om dit contact te onderhouden en te koesteren.

Maar weet je, het komt doordat ik zo vreselijk veel heb moeten verhuizen waardoor je de energie niet meer hebt om een vriendin te zoeken en dat mis ik soms wel erg.

carlajp · Bericht door **carlajp** » 24-05-2009 18:34

Jemig Carla ik ontdek dat we heel erg veel gemeen hebben, toch die naam? haha

Eenzaamheid , bij vlagen, ook al van af mijn jeugd. Je mist toch af en toe een maatje die er altijd voor je is en waar je alles mee kan delen en die je af en toe eens dat schouderklopje of die bevestiging kan geven. Als je het bij je zelf doet voelt dat toch anders

Als kind heb me vaak alleen, niet begrepen maar ook wel eenzaam gevoeld. Ik was enig kind en mijn ouders hadden een winkel, helaas weinig tijd dus.
Ik realiseer me sinds een jaar of twee , nu ik alleen ben, pas goed dat ik me als kind toch idd anders heb gevoelt dan mijn vriendinnen, maar kon daar nooit een touw aan vast knopen. Had problemen met leren en het werd bij mij altijd afgedaan dat ik speels was enzo en dat het allemaal na de pubertijd wel goed zou komen en ach ik kon altijd nog huisvrouw worden

Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, ze bedoelde het vast goed maar het heeft wel degelijk invloed op je leven!

Sinds een aantal maanden ben ik er ( met hulp) achter dat het toch wel eens HSP kan zijn. Heb daar nu wat over gelezen en nu beginnen dingen langzaam op zijn plaats te vallen en naar ik begrijp moet er nog veel meer bij me los gaan komen.
Ook veel verhuizen herken ik, niet in mijn jeugd maar wel al v.a. het begin van mijn volwassen zijn, mijn ex was militair, en daardoor ook weer kennissen kwijtgeraakt.
Vrij jong al kinderen en met gezin de halve wereld over gesleept. Was vaak erg moeilijk maar ook wel weer veel geleerd hoor!
En dan met grote regelmaat met je zelf in de knoop zitten en geen idee hebben waarom.
Nu hoop ik dan eindelijk die brood nodige rust te vinden en ik ben weer langzaam uit een hel diep dat aan het klimmen.

Weet je Carla we hebben het dan vaak heel erg moeilijk gehad maar het heeft ons wel heel sterk gemaakt. Ik zie mezelf sinds kort maar als een mooie krachtige eikenboom die ondanks alle stormen nog steeds over eind staat en een knapperd die dat nog kan veranderen.........niet dus!

Liefs Carla

wiba · Bericht door **wiba** » 24-05-2009 19:17

Poeh Carla's wat heb ik een waardering voor jullie.

Dikke knuffel

carlajp · Bericht door **carlajp** » 24-05-2009 20:12

Hoi Wilma,

Dank je meid.
Ik denk dat iedereen hierin wel dingen zal herkennen. Op zijn of haar eigen manier, maar herkenning hebben denk vele van ons in elkaars belevenissen.
Maar wat fijn is , dat hebben jij en ik ook , dat buiten de herkenning ook de steun die je elkaar weer kan geven en dat je, je toch weer minder alleen voelt in dit. Je begrijpt ook echt waar de ander het over heeft. Iedereen heeft het ook weer op haar eigen manier aangepakt/ verwerkt en er mee om leren gaan en daar kunnen we weer wat van leren.
Het is eigenlijk heel fijn om er over te praten, als je alleen bent hou je toch veel voor je zelf.

Liefs carla

wiba · Bericht door **wiba** » 24-05-2009 20:23

Daar ben ik het helemaal mee eens Carla, als je alleen bent houd je veel voor jezelf en zet het de volgende dat op een plekje neer en doet er vervolgens niks of wienig meer mee. Tot het weer opkomt dat gevoel en dan is er eigenlijk niks veranderd.
Als je het kunt delen en ook nog herkenning vindt, voel je je ineens gesteund en niet meer alleen in je gevoel.
Zeker verwerkt iedereen de dingen op zijn/haar eigen wijze, maar dat je er niet alleen in staat is een hele stimulans om verder te gaan op je eigen manier.
Ik heb gelukkig wel die maatjes op mijn levens pad gevonden, maar toch soms voel ik me alleen en dat ligt dan aan mezelf, want ik moet leren vragen en leren vaker nee te zeggen.
Het gaat steeds beter nu ik ouder wordt want vaak wordt mij wel wat aangereikt, maar wil ik het niet accepteren...........kan het zelf wel.........Maar later blijkt het niet 100 % alleen te kunnen en dan is de ander al weer verder gegaan en ik hang nog in een onvoldaan gevoel.

Ben dan ook blij met deze uitlaatklep hier.
Liefs Wilma

carlajp · Bericht door **carlajp** » 24-05-2009 20:52

Het durven vragen breek ik mijn nek vaak over........heb toch eigenlijk altijd alles alleen gedaan, kan dat dus nu ook wel!
Ja ik kan ook heel veel maar toch niet alles. Dat toegeven is vaak niet makkelijk maar al doende leert men.
Wat ik ook wel vaak moeilijk vind, is overal alleen naar toe te moeten. Dat heb ik door het werk van mijn ex al heel lang mee gemaakt en nu weer. Daar loop ik nu toch wel weer regelmatig tegen aan, geen zin hebben om weer ergens alleen naar toe te gaan.
Hoewel er genoeg dingen zijn waar ik zo naar toe ga of op af stap zijn er van die dingen die je liever samen met iemand doet, partner of vriendin dat maakt niet uit. Dan hebben je vriendinnen een gezin en natuurlijk hun eigen leven waar je, je dan soms het derde wiel aan de wagen voelt of niet telkens inbreuk in wil plegen...............tenminste zo voelt het voor mij.

Idd heerlijk zo'n fijne en liefde volle uitlaatklep, je heb het af en toe nodig. Daar teer je dan weer een tijdje op!

Liefs Carla