Mijn bijna doodervaring... Geertje

geertje · Bericht door **geertje** » 20-04-2009 23:09

Ik heb ruim 2,5 jaar geleden een bijna dood ervaring gehad toen ik met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis lag, 3 dagen voor de geboorte van onnze dochter Noa. Onderstaande heb ik erover in mijn dagboek geschreven...
Omdat de eclampsie aanval vlak voor de geboorte van ons Noa was heb ik er weinig over gepraat. De blijheid en feeststemming overheersde natuurlijk toen Noa gezond ter wereld kwam.
Nu pas voel ik wel de behoefte om het te delen, want het was een prachtige ervaring die ik nooit meer zal vergeten.

Stukje uit mijn dagboek.......
"Ik zat op de wc en het werd zwart voor mijn ogen en ik voelde me raar in mijn hoofd alsof ik flauw ging vallen. De hoofdpijn die ik al had werd erger en erger. Ik drukte op de bel en een verpleegkundige kwam snel de badkamer op. Ik probeerde te zeggen wat er aan de hand was maar merkte ineens hoe slap ik was. Voor mijn gevoel was ik nog aan het praten maar niemand kon me verstaan. Er was paniek. De noodbel werd ingedrukt en er was ge ren over de gang.
Ik werd op bed gelegd en ik merkte dat ze druk bezig waren om me heen. Ineens voelde ik mijn armen en benen gaan trillen en begon mijn lichaam te schokken. Ik kon het niet tegenhouden, maar had die behoefte ook niet. Ik wist dat ik in goeie handen was en dat er goed voor me gezorgd werd op dat moment.
Ineens leek het alsof ik door een tunnel omlaag ging. Het eerste stukje was donker maar toen werd het heel licht. In een sneltreinvaart ging ik omlaag, onderweg voelde ik alle angsten, zorgen, onzekerheden en andere "ballast" van me afglijden. Het voelde steeds lichter en heel sereen. Op een gegeven moment zag ik prachtige regenboogkleuren met hele mooie schitteringen. Ik zag mijn opa en oma en ons eerste kindje en voelde me euforisch blij, ondanks dat ik wist dat ik weer terug zou gaan. Op het moment dat ik me dat realiseerde voelde ik me ook weer wat bewuster worden van mijn omgeving.
Er was nog steeds paniek. Ik hoorde allemaal stemmen om me heen: "10L zuurstof", "de bloeddruk is nu 40/60 maar stijgt", "pols word krachtiger!"
Ik hoorde en zag het allemaal van een afstandje aan. Langzaam kwam ik weer helemaal in mijn lichaam terug en voelde me heel moe, maar wel ontspannen... gelukkig en dankbaar voor deze prachtige ervaringen die ik nooit meer zou vergeten...."

Begin dit jaar kreeg mijn vader een hartstilstand, ik was er op dat moment bij en heb hem gereanimeerd. Tijdens die reanimatie voelde ik me ook weer alsof ik in die tunnel van licht kwam en alle pijnlijke en ongeheelde stukjes tussen hem en mij die mij belemmerde in mijn dagelijks leven geheeld werden. Ik voelde mij met de keer dat ik mijn handen omlaag drukte sterker en krachtiger worden. Ik merkte geeneens dat de ambulancebroeders binnen waren gekomen, totdat ik ineens hoorde "stop maar... je hebt pols!" Ik deed mijn ogen open en voelde me een heel ander mens.

Voor mij 2 hele bijzondere ervaringen wat betreft dit onderwerp.
Na de 5 ervaringen uit de vorige topic voelde ik ineens de behoefte dit stukje van mijn leven met jullie te delen.
Dank je wel hiervoor...

Liefs
Geertje

hannie · Bericht door **hannie** » 21-04-2009 09:54

Wat heftig Geertje,
Maar wat mooi om je vader zo te kunnen helpen met heel dat gevoel er bij!
Heb je zelf geen last gehad toen jullie kindje geboren was,om met dit gegeven in het "gewone"levensritme weer mee te draaien?
Natuurlijk dol blij met een gezond kind,maar kon je het wel verwerken daarna dus.Had je daar wel de tijd voor.
Als je liever niet hier op antwoord,is goed hoor,begrijpelijk.
liefs hannie

geertje · Bericht door **geertje** » 21-04-2009 10:06

Lieve Hannie,

Dank je wel voor je reactie.
Wij zijn in het ziekenhuis heel goed begeleid door de artsen en verpleegkundigen. Na de eclampsieaanval werd alle aandacht gericht op inleiden en me klaar te maken voor de geboorte van ons meisje. Ik heb de BDE als een hele mooie ervaring in me hart altijd meegedragen. Pas 6 weken na de geboorte heb ik het er wel even moeilijk mee gehad omdat de arts ons toen openlijk vertelde hoe kritiek het was geweest en ik me even realiseerde dat het echt kantje boort was. Maar ik heb dat snel los kunnen laten. Nadenken over wat er ook had kunnen gebeuren heeft geen zin en zou me alleen maar naar beneden trekken. De ervaring was prachtig en voelde voor mij ook als een soort van hele krachtige healing en daarvoor ben ik heel dankbaar!

Liefs
Geertje

wiba · Bericht door **wiba** » 21-04-2009 10:27

Hoi lieve Geertje

Poeh ik moest je verhaal even op me in laten werken. Is nog heftig als ik het lees en je beschijft het ook heel beeldend. Ik voel je gewoon weg glijden.
Omdat ik zelf jaren met zwangeren heb gewerkt heb ik regelmatig vrouwen met een HELLP syndroom meegemaakt. Wetende dat dit een snel proces kan zijn, was ik altijd wel alert bij deze dames.
Ik heb ook wel eens naast een bed gestaan en de handelingen verricht die bij jou gebeurd zijn.
Voor mij is het dan een les hoe die zwangere zich na die tijd gevoeld kan hebben. Wij verpleegkundigen zien de patienten niet meer als ze ontslagen zijn na lange tijd. Vaak vragen we wel aan de gynaecoloog een keertje hoe is het eigenlijk met die en die mevrouw. Maar daar blijft het dan bij.
Ben heel blij met je openheid Geertje, het opend voor mij de ogen nog meer.
Ben ook wel benieuwd naar jou verwerkings proces in deze, want vaak is de aandacht naar de pasgeborene zo groot dat de moeder(ouders) daarin op de achtergrond komen.
Ook de moeder wil niet zeuren en stort zich vaak op het kind, je moet toch blij zijn met je kindje........dat verwacht je van je zelf en je omgeving doet dat ook. Vaak ontstaan postnatale depressies na enige tijd als je weer lichamelijk goed kan, dan moet je mind ook wel weer alles op een rijtje hebben.
Maar het is een erg persoonlijk verhaal en antwoord, dus wat Hannie al zei als je het niet vertellen wilt, heel begrijpelijk hoor.

Liefs Wilm@

hannie · Bericht door **hannie** » 21-04-2009 10:32

Mooi zoals je het verwoord Geertje en dat je er zo,n goed gevoel aan hebt over gehouden.
Maar er zijn ervaringen van anderen(heb ik gelezen oa) die daarna de narigheid in de wereld om hen heen dubbel erg gingen voelen omdat het
verschil zo groot is met de serene liefdevolle sfeer "daar". En er lang over moesten doen om dat naast eigen beleving allemaal een plekje te geven.
liefs hannie

geertje · Bericht door **geertje** » 21-04-2009 10:59

Lieve Wilm@

Dank je wel voor je reactie. Voor jou inderdaad een bekende situatie!
Ik heb gelukkig helemaal geen nare dingen van het HELP syndroom overgehouden. Lees en hoor het wel regelmatig om me heen dat vrouwen het er psychisch erg zwaar van kunnen krijgen na de bevalling.
Bij mij duurde het alleen lichamlijk ff voor ik helemaal opgeknapt was. Het doet toch heel wat met je organen. Maar gelukkig is dat allemaal goedgekomen.

Tijdens die zwangerschap had ik al vanaf de 32 weken weeen, bloedverlies, scheurtje in me vliezen wat ontsluiting etc. Ik lag in het ziekenhuis aan het infuus met weeenremmers, ben 3 keer op de verloskamer geweest omdat ze dachten dat het door ging zetten, maar uiteindelijk wisten ze het dan toch tegen te houden. Dat was een voor ons toendertijd vele zwaardere tijd, ook omdat Noa vrij klein was (met de geboorte bij 36 weken woog ze 2010gr) en elke dag langer in mijn buik beter zou zijn.
Met de 34 weken mocht ik naar huis maar had het gehad, gevoelsmatig werd het echt tijd dat ze kwam. Ze is nu wat ongeduldig van karakter, maar toen volgens mij ook al haha. Toen ik dus hoge bloeddruk kreeg en eiwitten in me urine en de verloskundige me naar het ziekenhuis bracht was het voor ons ergens ook een opluchting. Nu zou ik in elk geval niet meer zwanger naar huis gaan!
Ik ben flink ziek ervan geweest maar gevoelsmatig moest dit gebeuren anders hadden ze haar niet geboren laten worden.
Achteraf zagen ze aan de placenta dat die niet meer in orde was en Noa veel tekort kwam in mijn buik, vandaar ook haar lagere gewicht. De natuur heeft het dus prima geregeld!
En ik realiseer me wel dat ik heel veel geluk heb gehad want er zijn mensen die nog jarenlange naslepen van HELP hebben!

liefs
Geertje

wiba · Bericht door **wiba** » 21-04-2009 18:55

Lieve Geertje

Dit alles was bij je eerste kindje begrijp ik.
Voor mij een bekend verhaal, heb het vaak zien gebeuren, behalve de BDE dan, nooit iets over gehoord.
Bij je tweede kindje geen problemen gehad? Misschien wel een beetje, want vaak is er toch wel een verhoogde bloeddruk aan het einde van de zwangerschap.
In elk geval ben ik blij dat jij het als een niet vervelende ervaring hebt gevonden.
Over deze ervaringen wordt niet veel gesproken en ik ben dan ook blij dat je zo open naar ons bent hierover, kunnen we allemaal van leren.

Dank daarvoor Wilm@

Garry · Bericht door **Garry** » 21-04-2009 20:57

Nou lieve Geertje mooi intens verhaal wat je hier met ons deelt....prachtige ervaring...ben ook blij voor jou dat je er nog zo op terug weet & kan kijken, als het ware een verrijking in jouw leven. Liefs Garry

geertje · Bericht door **geertje** » 21-04-2009 23:09

Dank je wel voor jullie reacties.
Dit alles was inderdaad bij ons eerste kindje.
Bij ons tweede kindje heb ik nergens last van gehad. We zijn ook vol vertrouwen de zwangerschap ingegaan dat het goed zou gaan en ik heb haar bijna 41 weken zonder enige klachten bij me gedragen

Liefs
Geertje

hannie · Bericht door **hannie** » 22-04-2009 00:27

Over synchronisiteit gesproken Geertje,de natuur gaf zelf al aan nu is het de juiste tiijd! Terwijl daarna pas gezien werd dat het ook niet anders kon,gezien de na geboorte.
liefs hannie