Reïncarnatie en kleine kinderen

Cailen · Bericht door **Cailen** » 17-05-2010 18:19

Hoi hannie,

Voor zover ik weet en wij merken, leggen we hem niets op. Ook niet onbewust. Hij geeft niet het idee dat hij zichzelf niet kan zijn.
Het een plekje geven van het overlijden van moeder....tja....dat duurt al 12 jaar.....iedere keer zijn er weer confrontaties waardoor de pijn van het verlies weer boven komt....mmmmmmm

Namasté,
Cailen

hannie · Bericht door **hannie** » 17-05-2010 19:05

Maar ik bedoelde ook niet dat je hem iets oplegt,wel dat door jouw onverwerkt verdriet hij daar iets van kan voelen,terwijl jij denkt dat je echt niets laat merken.Zelfs al kan hij zichzelf zijn,en dat is altijd fijn natuurlijk,kan hij het toch van jou aanvoelen wellicht.
Hoeft niet meteen zo dramatisch te zijn hoor,misschien merk je het een keertje als hij wat ouder is en er goed over kan praten bijv, moet je je ook echt niet schuldig over voelen dan he,zo zwaar bedoel ik het ook weer niet zie je.
liefs hannie

karin · Bericht door **karin** » 17-05-2010 19:18

Heel bijzonder jou jongste zoontje...Cailen.
Wij hebben in elke leven iets te leren,ervaren en zeker te accepteren,mijn ervaring is in welke confrontaties te accepteren dat ik stoffelijk ben en mijn moeder astraal.Twee werelden die met elkaar verbinding hebben.Voor troost,een schouder neem ik met mijn Moeder contact in de leegte,een foto waar ik tegen praat,daar krijg ik altijd door zuiverweten een antwoordt.Reincarnatie weet dat het leven oneindig is.Uit het OOG nooit uit het HART.Verzacht jou pijn en verlies door het te accepteren.Zo is mijn ervaring hierin.Hoop dat je er wat mee kan.

Cailen · Bericht door **Cailen** » 17-05-2010 19:23

Ik snap wat je bedoelt. Het mooie is wel dat ik hem enorm goed aanvoel, maar daardoor kunnen we elkaar ook enorm dwars zitten

Dat aanvoelen bleek heel sterk uit een situatie toen ze anderhalf jaar waren.
Ze lagen op bed en Jan kon de slaap niet vatten, hij was onrustig, aan het huilen en jammeren. M'n partner was al een paar keer bij hem geweest om hem te troosten, maar niets hielp. Ze wist niet wat ze met hem aan moest. Toen ik thuiskwam vertelde ze dat. Ik ben naar boven gelopen en heb hem op gepakt, stevig geknuffeld en toen verteld dat alles goed was met oma, dat oma nu weer helemaal beter was, dat ze goed kon zien (mijn moeder was blind) en dat ze geen pijn meer had. Hij keek mij aan en gaf me een kus. Toen heb ik hem weer neergelegd en is hij vrijwel gelijk in slaap gevallen. Die dag....dat was de sterfdag van mijn moeder....

Namasté,
Cailen